TEKSTI I PLOTË: Thirrja e liderit të PKK-së, Abdullah Öcalan, për çarmatim dhe shpërbërjen e PKK-së

PKK-ja lindi në shekullin XX, në epokën më të dhunshme të historisë së njerëzimit, mes dy Luftërave Botërore, nën hijen e përvojës së socializmit real dhe Luftës së Ftohtë në mbarë botën.

Mohimi i drejtpërdrejtë i realitetit kurd, kufizimet e të drejtave dhe lirive themelore – veçanërisht liria e shprehjes – luajtën një rol të rëndësishëm në lindjen dhe zhvillimin e saj.

PKK-ja ka qenë e ndikuar rëndë nga realitetet e shekullit dhe sistemi i socializmit real për sa i përket teorisë, programit, strategjisë dhe taktikave të saj. Në vitet 1990, me rënien e socializmit real për shkak të dinamikave të brendshme, shpërbërjen e mohimit të identitetit kurd në vend dhe përmirësimet në lirinë e shprehjes, kuptimi fillestar i PKK-së u dobësua dhe çoi në përsëritje të tepërt.

Gjatë historisë mbi 1000-vjeçare, marrëdhëniet mes turqve dhe kurdëve janë përcaktuar nga bashkëpunimi dhe aleanca reciproke, dhe të dy popujt e kanë konsideruar thelbësore ruajtjen e kësaj aleance vullnetare për të mbijetuar përballë fuqive hegjemoniste.

200 vitet e fundit të modernitetit kapitalist kanë pasur si qëllim kryesor prishjen e kësaj aleance. Forcat e përfshira, në përputhje me interesat e tyre klasore, kanë luajtur një rol kyç në thellimin e këtij objektivi. Me interpretimet moniste të Republikës, ky proces është përshpejtuar. Sot, detyra kryesore është ristrukturimi i marrëdhënies historike, e cila është bërë tepër e brishtë, duke mos lënë jashtë konsideratave edhe frymën e vëllazërisë.

Nevoja për një shoqëri demokratike është e pashmangshme. PKK-ja, lëvizja më e gjatë dhe më e gjerë kryengritëse dhe e armatosur në historinë e Republikës, ka gjetur mbështetje shoqërore kryesisht sepse kanalet e politikës demokratike ishin të mbyllura.

Deviacionet ekstreme nacionaliste – si shteti-komb i veçuar, federata, autonomia administrative apo zgjidhjet kulturore – janë të destinuara të dështojnë në përballjen me sociologjinë historike të shoqërisë.

Respektimi i identiteteve, vetëshprehja e lirë dhe vetëorganizimi demokratik i çdo segmenti të shoqërisë mbi bazën e strukturave të tyre socio-ekonomike dhe politike, janë të mundshme vetëm përmes ekzistencës së një shoqërie dhe hapësire politike demokratike.

Shekulli i dytë i Republikës mund të arrijë dhe të sigurojë vazhdimësi të qëndrueshme dhe vëllazërore vetëm nëse kurorëzohet me demokraci. Nuk ka alternativë tjetër për realizimin e një sistemi politik. Konsensusi demokratik është rruga themelore.

Gjuha e epokës së paqes dhe shoqërisë demokratike duhet të zhvillohet në përputhje me këtë realitet.

Thirrja e bërë nga z. Devlet Bahçeli, së bashku me vullnetin e shprehur nga z. President, dhe përgjigjet pozitive nga partitë e tjera politike ndaj kësaj thirrjeje të njohur, kanë krijuar një mjedis në të cilin unë po bëj një thirrje për çarmatimin dhe marr përsipër përgjegjësinë historike për këtë thirrje.

Ashtu siç do të vepronte çdo komunitet dhe parti moderne, ekzistenca e së cilës nuk është shuar me forcë, ju bëj thirrje të mblidhni kongresin tuaj dhe të merrni një vendim; të gjitha grupet duhet të dorëzojnë armët dhe PKK-ja duhet të shpërbëhet.

Përshëndes të gjithë ata që besojnë në bashkëjetesë dhe që presin me shpresë këtë thirrje.

25 shkurt 2025

Abdullah Öcalan