Izraeli ka shfarosur 902 familje palestineze në gjenocidin e Gazës

Ka kaluar më shumë se një vit që kur Izraeli filloi luftën e tij gjenocidale në Gaza dhe trupat e palestinezëve të pafajshëm vazhdojnë të grumbullohen.

Në shkretëtirën distopike, ku rrënojat e betonit dhe metalit të përdredhur formojnë male, era e keqe e vdekjes dhe barutit varen rëndë.

Po ashtu edhe pikëllimi.

Çdo person i vrarë nga Izraeli la pas historitë e veta, ëndrrat dhe shpresat e tyre. Numrat e thatë nuk mund të kapin tragjedinë dhe dhimbjen e padurueshme të atyre që kanë mbijetuar.

Por ata e vendosin historinë e Gazës në kontekst.

Nga mbi 42,000 njerëz të vrarë nga bombat dhe plumbat izraelitë, mbi 900 familje janë fshirë plotësisht nga faqja e dheut, zbuloi javën e kaluar Zyra Palestineze e Medias në Gaza.

“Si pjesë e gjenocidit të vazhdueshëm të kryer nga ushtria okupatore izraelite me mbështetjen e plotë amerikane, ushtria pushtuese ka shfarosur 902 familje palestineze, duke i fshirë ato nga regjistri civil duke vrarë të gjithë anëtarët e tyre gjatë një viti gjenocidi në Gaza. Zyra tha një vit në luftën e vazhdueshme të Izraelit që nga 7 tetori 2023.

Numri zyrtar prej 42,000 plus të vdekurve, megjithatë, nuk përfshin mijëra të tjerë, trupat e të cilëve ende nuk janë gjetur, që besohet se janë varrosur nën miliona tonë rrënoja.

Për t’i vënë numrat në perspektivë: popullsia e paraluftës në enklavën e rrethuar palestineze – mezi 260 kilometra katrorë – ishte rreth 2.2 milionë.

Numrat e tjerë janë po aq tronditës.

Zyra e medias tha se ushtria izraelite “shfarosi 1,364 familje palestineze duke vrarë të gjithë anëtarët e tyre, duke lënë vetëm një individ për familje, dhe në mënyrë të ngjashme zhduku 3,472 familje palestineze, duke lënë vetëm dy individë për familje”.

Iman Amer Radwan, 47 vjeç, është i vetmi anëtar i familjes së saj të gjerë që ka rrëfyer historinë e masakrës që i ndryshoi jetën.

Historia e saj nuk është veçse një kapitull i vogël në tragjedinë kolektive që po shpaloset në Gaza.

Dita që ndryshoi gjithçka

E martuar me një palestinez nga Jenin, Iman u zhvendos në Ramallah në Bregun Perëndimor të pushtuar, por rrënjët e saj mbetën të mbjella fort në qytetin e Gazës, ku familja e saj qëndroi prapa në lagjen Tel al Hawa.

Babai i Imanit, Haxhi Amer Husein Radvan, 82 vjeç, kishte një diplomë historie nga Universiteti Arab i Bejrutit, klasa e vitit 1974.

Nëna e saj, Hajja Naima Radwan, 77 vjeçe, ishte një mësuese në pension dhe një paciente me zemër, e cila nuk mund të lëvizte vetë, duke u mbështetur në mjekime për të mbijetuar.

Vëllai i saj, Hussein Amer Radwan, 38 vjeç, kishte një diplomë master në menaxhim.

Gjithashtu me familjen jetonte një i afërm, Ramadan Abu Al-Khair, 52 vjeç, kur erdhi vdekja.

Në mbrëmjen e 9 tetorit 2023 – dy ditë pasi Izraeli filloi bombardimin pa kriter të Gazës, Iman foli me familjen e saj në telefon. Ajo u bëri thirrje atyre që të largohen nga shtëpia e tyre dhe të kërkojnë siguri.

Fjalët e babait të saj ende jehojnë në mendjen e saj: “Ne e lamë tokën tonë një herë në 1948 dhe nuk mund të ktheheshim më. Nuk do ta përsërisim këtë dhe do të largohemi nga shtëpitë tona këtë herë, edhe nëse do të varroseshim në të.”

Vëllai i saj Huseini ndau të njëjtën ndjenjë, duke i thënë asaj: “Ne nuk do të dalim nga shtëpia”. Pavarësisht lutjeve të Imanit, familja qëndroi.

“Ndërtesa e familjes sime në Gaza u shkatërrua dikur në luftën e vitit 2014 dhe babait tim nuk u interesuan kurrë për humbjet materiale,” thotë Iman.

“Ai punoi me nënën time në Arabinë Saudite për 55 vjet, duke na thënë gjithmonë: “Do të kthehemi në Palestinë dhe do të vdesim atje”.

Tel al Hawa, shtëpia e organizatave ndërkombëtare, ambasadave dhe agjencive të ndihmës si Gjysmëhëna e Kuqe Turke, nuk ishte shënjestruar në luftërat e mëparshme, duke e bërë familjen të besonte se ishte një nga vendet më të sigurta.

Por këtë herë, Izraeli nuk kurseu asnjë centimetër të Gazës.

Lagjja e tyre u godit rëndë – shtëpitë u bënë gërmadha dhe shumë nga fqinjët e tyre u vranë.

Në Ramallah, Iman nuk mund të kontaktonte më familjen e saj. Për ditë e net, ajo ishte e kapluar nga ankthi teksa përpiqej në mënyrë të dëshpëruar të kontaktonte me ta ose me fqinjët e tyre.

Ajo u përpoq të ngushëllonte veten, duke e bindur veten se ndoshta ata kishin arritur të shpëtonin, se shtëpia e tyre nuk ishte bombarduar.

Atë natë, imani pa nënën e saj në ëndërr. Ajo pa një mal me rërë, me nënën e saj që qëndronte pas tij, duke i thënë vëllait të saj: “Si mund të dalim nga kjo rërë e trashë?”

Të nesërmen në mëngjes i telefonoi kunata. Imani e kujton gjallërisht momentin tronditës – shtëpia e tyre ishte shkatërruar dhe askush nuk ishte gjetur i gjallë.

“Pavarësisht gjithçkaje, unë mbajta shpresën se ata kishin shpëtuar ose ishin ende gjallë,” tregon Iman.

Shpresat u thyen

Kushëriri i Imanit shkoi për të kërkuar trupat e tyre. “Unë qëndrova në telefon me të gjatë gjithë kohës,” kujton ajo.

“Nuk do t’i harroj kurrë fjalët e tij kur gjeti trupin e vëllait tim Husein. Ai ishte hedhur në erë disa metra larg shtëpisë.”

Trupi i Ramadanit u gjet i paprekur, por zbulimi i eshtrave të nënës së saj solli valë të reja pikëllimi. “Trupi i nënës sime ishte copë-copë,” thotë Iman, duke treguar një fotografi të mbetjeve të gjymtuara të nënës së saj, me zërin e saj të shtrënguar nga pikëllimi.

“Kjo është nëna ime.”

Gjetja e një vendi për t’i varrosur ishte gjithashtu e vështirë. Pasi kërkuan për varre, ata mundën të gjenin vetëm dy.

Huseini dhe nëna e saj, Naima, u varrosën në një, dhe një e dytë ishte rezervuar për babain e saj. “E dija që edhe sikur babai im të kishte vdekur, ai ishte në shtëpi, kështu që nuk do ta ndjente vetminë e varrosjes diku tjetër.”

Dy ditë më vonë, ata gjetën trupin e babait të saj nën rrënoja, ku macja e familjes, Loco, ishte ulur, duke refuzuar të largohej nga vendi.

“Nuk do ta harroj kurrë pamjen e buldozerit që e ngriti,” kujton Iman, me lot në sy. “Ishte një nga momentet më të vështira të jetës sime”.

Kjo është ajo që Izraeli i ka bërë familjes së Imanit dhe qindra familjeve të tjera si Radvanët.

Është një gjenocid në tekstin shkollor. /TRT Wolrd/