Gaza, pasqyra që reflekton turpin absolut të botës

Nga Soumaya Ghannoushi*, MEE

Razan Abu Zaher vdiq nga uria.

Ajo ishte katër vjeçe.

Ajo vdiq në dyshemenë e një spitali që po shkërmoqej, brinjët e saj të vogla ngriheshin dhe uleshin si krahë shumë të brishtë për t’u ngritur. Trupi i saj nuk kishte më yndyrë për të djegur. Sytë i ishin thelluar. Zëri i saj – dikur një pëshpëritje qeshjeje – ishte zhdukur prej kohësh.

Ajo nuk vdiq shpejt. Vdiq ngadalë.

Ajo vdiq para syve të nënës së saj, e cila iu lut të rezistonte. Pra syve të një mjeku që nuk kishte më shiringa, as tretësirë fiziologjike, as fjalë, dhe pra një bote që fillimisht dëgjoi – e më pas ktheu kurrizin.

Vdekja e saj nuk ishte një tragjedi. Ishte një dënim, i shkruar jo me ngut, por si politikë.

Razan nuk është e vetme. Ajo është njëra nga mijëra.

Ndërmjet marsit dhe qershorit – në zemër të bllokadës totale – agjencia e OKB-së për refugjatët palestinezë, UNRWA, ekzaminoi mbi 74,000 fëmijë në Gaza. Më shumë se 5,500 u diagnostikuan me kequshqyerje akute të rëndë. Mbi 800 ishin tashmë në gjendje kritike.

Kjo ndodhi muaj pasi ushqimi u shpall kërcënim. Pasi mielli u bë kontrabandë dhe qumështi u kthye në kujtim, tani fëmijët vdesin në krahët e prindërve të tyre.

Nënat mbajnë foshnja që nuk qajnë më.

Etërit gërmojnë varre me duart e tyre të zhveshura, duke pëshpëritur ninulla në pluhur.

Gaza është rrethuar nga uria, vdekja, tradhtia arabe dhe pabesia ndërkombëtare.

Ata që nuk vdesin nga bombat po vdesin nga uria – ose sëmundjet.

Dhe në sfond: të shtëna. Sepse as uria nuk është e sigurt në Gaza.

Uria si armë

Kjo nuk është zi buke. Kjo është uri e kthyer në armë. Mbytja e qëllimshme e një populli – jo me litar, por me burokraci.

Jo vetëm me bomba, por edhe me burokraci.

Izraeli bombardon furra buke, granaton autokolona ndihmash, rrafshon ferma dhe bllokon dërgesat e ushqimit me sabotazh logjistik.

Ai e vdes Gazën me të njëjtën saktësi që përdor për ta vrarë.

Po, historia ka njohur urinë si armë, por ajo që po ndodh në Gaza është e paprecedentë.

Asnjëherë në historinë e vonshme një popullsi civile nuk është mbyllur në një shirit toke të rrethuar – duke iu mohuar ushqimi, uji dhe karburanti – ndërsa bombardohet nga ajri, toka dhe deti.

Kjo nuk është rrethim. Është shfarosja e parë në botë e transmetuar në televizion.

Një kamp përqendrimi nën sulm të vazhdueshëm ajror.

Në Bosnje, uria u përdor për të thyer vullnetin. Në kampin e vdekjes Omarska, 700 nga 6,000 të burgosur vdiqën nga uria dhe tortura.

Në Srebrenicë, ushqimi u mohua me qëllim. Një ushtar serbo-boshnjak pranoi: “Kuptuam që nuk ishin vërtet armët që kontrabandoheshin në Srebrenicë, për të cilat duhej të shqetësoheshim, por ushqimi.”

Përpara Bosnjëes, Plani Nazist i Urisë synonte shfarosjen e hebrenjve dhe civilëve sovjetikë. Shtatë milionë vdiqën – jo si dëme anësore, por sipas planit.

Siç vëren sociologu Martin Shaw, Izraeli po ndjek modelin e gjenocidit nazist, siç përshkruhet nga Raphael Lemkin në librin e tij të vitit 1944 Rregulli i Boshtit në Evropën e Pushtuar: “Një luftë e përditshme fjalë për fjalë për bukë dhe mbijetesë fizike”, e cila do të “pengonte të menduarit në përgjithësi dhe në terma kombëtarë”.

Ky nuk është thjesht një sulm ndaj trupave. Është një luftë kundër ndërgjegjes.

Gazetarë të uritur

Një uri që synon jo vetëm të vrasë, por edhe të shtypë aftësinë për të menduar, për t’u organizuar, për të shpresuar.

Edhe gazetarët po vdesin nga uria.

Korrespondentët e Al Jazeera-s kanë transmetuar urinë e tyre: “Ne ju sjellim lajmet ndërsa vetë jemi të uritur. Nuk kemi gjetur një kafshatë për të ngrënë që nga dje.”

Kur vëzhguesi bëhet viktimë, kur uria gllabëron treguesin, historia ka kaluar krizën – ka arritur katastrofën.

Megjithatë, palestinezët vazhdojnë të presin në radhë për ushqim – plotësisht të vetëdijshëm për rrezikun vdekjeprurës.

Ata shkojnë në ato që janë bërë kurthe vdekjeprurëse të urisë të Fondacionit Humanitar të Gazës (GHF), vende të orkestruara nga ushtria izraelite.

Shkojnë për një thes mielli – dhe kthehen si kufoma.

Të dielën, 115 palestinezë u qëlluan për vdekje ndërsa kërkonin ndihmë. Nëntëdhjetë e dy prej tyre po përpiqeshin të mblidhnin ushqim.

Nëntëmbëdhjetë ishin fëmijë.

Që nga 27 maji, më shumë se 1,000 palestinezë janë vrarë, dhe pothuajse 5,000 janë plagosur, në pikat e shpërndarjes të menaxhuara nga GHF – ku forcat izraelite hapin zjarr ndaj civilëve të uritur.

Një baba – i dobësuar, duke qarë, duke mbajtur në krahë trupin e përgjakur të djalit të tij – u filmua pasi u qëlluan duke pritur për miell.

Ai nuk bërtiti.

Ai thjesht e përkundi djalin në krahë, ndërsa të shtënat gumëzhinin pas tij, duke pëshpëritur emrin e tij – sepse ishte gjithçka që i kishte mbetur.

Kjo nuk është krizë humanitare. Është shfarosje përmes urisë. Dhe ende bota këmbëngul se kjo është luftë.

Kush janë fajtorët?

Nuk është luftë. Është shfarosje – e koreografuar, e zgjatur dhe e lejuar.

Kush janë fajtorët?

Izraeli hedh bomba dhe vulos portat. Shtetet e Bashkuara paguajnë për armët dhe e mbrojnë me veto.

Por litari – shtrëngimi i jetës – mbahet edhe nga të tjerë.

Le të flasim për Evropën.

Aq krenare për iluminizmin e saj. Aq e shpejtë për të thirrur “Kurrë Më”. Aq e heshtur kur trupat janë palestinezë.

Bashkimi Evropian është partneri më i madh tregtar i Izraelit.

Ai nënshkroi një marrëveshje duke premtuar se të drejtat e njeriut ishin një kusht i tregtisë. Ky premtim tani është një varr.

Shqyrtimi i vetë Evropës zbuloi se Izraeli ishte në shkelje. Dhe çfarë bëri Evropa? Asgjë.

Për të maskuar bashkëfajësinë e saj, BE-ja pretendoi se kishte arritur një marrëveshje humanitare me Izraelin. Një përparim i supozuar. Por nuk ishte më shumë se teatër.

Asnjë ndihmë nuk rrjedhi. Asnjë rrethim nuk u hoq.

Ishte një perde tymi – një gjest që synonte vetëm të verbonte publikun, të fitonte kohë ndërsa fëmijët vdisnin nga uria.

Siç deklaroi Amnesty International: “Një tradhti mizore dhe e paligjshme e ligjit, ndërgjegjes dhe vetë Evropës.”

Kjo do të mbahet mend – jo si politikë, por bashkëfajësi. Jo neutralitet, por partneritet në krim.

Po regjimet arabe?

Ato qëndrojnë më afër. Flasin për vëllazëri dhe gjak të përbashkët, por tani janë gardianë, burgosës dhe zbatues.

Fillojmë me presidentin egjiptian Abdel Fattah el-Sisi – gjeneralin e kthyer në president, i instaluar përmes një grushti shteti të mbështetur nga Izraeli. Ai sundon Egjiptin me gaz lotsjellës dhe burgje. Por më e urryeshme, në Sinai, ai ka ndërtuar një zonë tampon për të bllokuar Gazën.

Kalimi i Rafahut është i mbyllur. Kamionët e ndihmës kalben nën diell. Mjekëve u mohohet hyrja. Fëmijët po vdesin – jo nga mungesa e ndihmës, por sepse ndihma është bllokuar. Aktivistët ndërkombëtarë ndalohen, merren në pyetje dhe deportohen.

Një shfaqje e kefijes palestineze është krim.

Kjo nuk është siguri. Është servilizem.

Dhe pastaj është Jordania – një mbretëri që shet trashëgiminë e saj me njërën dorë, burgos qytetarët e saj me tjetrën.

Ajo arrestoi mësues, studentë, udhëheqës fisnorë – për tundjen e flamujve, mbajtjen e tendave, organizimin e ndihmave. Ata thonë se është për të luftuar Vëllazërinë Muslimane.

Në të vërtetë është për të shtypur Palestinën.

Ajo që Sisi bën me pikat e kontrollit, Jordania e bën me sallat e gjyqit.

Solidariteti është bërë krim. Nënshtrimi, një virtyt.

Ky është rregullorja e diktatorit: bindu Perëndimit, akomodo Izraelin.

Pastaj vulos njerëzit e tu – dhe bëj çfarë të duash.

Këta nuk janë kalimtarë të rastit.

Ata janë partnerë – në zi buke, në rrethim, në masakër.

Turpi i madh i botës

Dhe përmes gjithë kësaj – vrasjes së ngadaltë, pantomimës së diplomacisë – na u tha të prisnim. Të besonim te negociatat.

Por çfarë lloj bote e bën ushqyerjen e fëmijëve të uritur çështje diskutimi?

Çfarë lloj diplomacie e kthen bukën në një mjet pazaresh?

Kjo ishte ajo që Kryeministrit Izraelit Benjamin Netanyahu iu lejua të bënte – ta kthente ushqimin në mjet presioni, ta trajtonte lehtësimin e një popullsie të rrethuar si një çmim që mund të shkëmbehet.

Nuk ishte thjesht imorale. Ishte e paligjshme. Ishte e neveritshme.

Aksesi humanitar nuk është një favor për t’u dhënë. Është një detyrë e kërkuar nga ligji.

Ta vonosh, ta diskutosh, ta mohosh për fitim politik, do të thotë ta kthesh urinë në armë – dhe diplomacinë në bashkëfajtore të krimeve të luftës.

Ajo që po ndodh në Gaza bën më shumë sesa shkel ligjin – e shkatërron atë.

Ajo copëton çdo parim të humanitetit, çdo traktat që pretendon ta mbështesë.

Bota jo vetëm që dështoi në Gaza. E braktisi atë. Dhe duke bërë këtë, ekspozon veten.

Gaza nuk është thjesht një fushë vrasjeje.

Ajo është një pasqyrë – dhe në pasqyrimin e saj, ne shohim turpin tonë absolut, të zbuluar. /Tesheshi.com/

*Soumaya Ghannoushi është një shkrimtare britanike tuniziane dhe eksperte në politikën e Lindjes së Mesme. Puna e saj gazetareske është shfaqur në The Guardian, The Independent, Corriere della Sera, aljazeera.net dhe Al Quds.