Pse Izraeli dëshiron t’i vrasë fëmijët e Gazës?!

Shkruan: Lina Alsaafin (middleeasteye.net)

Gjenocidi i mbështetur nga Perëndimi që Izraeli po kryen në Rripin e Gazës ka hyrë në fazën e tij më të përgjakshme, ndërsa bota vazhdon të rrijë në heshtje.

Këtë verë është rritur ndjeshëm numri i vrasjeve të përditshme të palestinezëve – me një mesatare prej 100 viktimash çdo ditë, shumica prej të cilëve vuajnë edhe nga uria për shkak të një fushate të organizuar urie masive.

Territori i vogël bregdetar, i rrethuar nga Izraeli dhe Egjipti me bashkëpunimin e komunitetit ndërkombëtar, është bërë vendi më i rrezikshëm në botë për fëmijët, të cilët përbëjnë rreth gjysmën e popullsisë.

Që më 31 tetor 2023, UNICEF e përshkroi Gazën si “një varrezë për fëmijët, një ferr i gjallë për të gjithë të tjerët”. Kjo u përsërit nga shumë zyrtarë të OKB-së, përfshirë edhe shefin e agjencisë së refugjatëve të OKB-së, Philippe Lazzarini, i cili paralajmëroi për një “skemë makiaveliste për vrasje” nga Izraeli në Gaza.

Raketat dhe copat e granatave përshkojnë trupat e brishtë të fëmijëve në tregje, te pikat e ujit, te vendet e ndarjes së ndihmave dhe ndërsa presin për suplemente ushqimore.

Fëmijët po bombardohen në çadra zhvendosjeje, po digjen të gjallë në strehimore shkollore dhe po mbeten të varrosur nën rrënojat e shtëpive të tyre. Edhe përpara se të lindin, fetuset po shqyhen nga mitrat e nënave nga fuqia e bombave.

Javën e kaluar, trupi i dekaptuar i një fetusi tetëmuajsh, Saeed Samer al-Laqqa – i dokumentuar në pamje që u shpërndanë gjerësisht në rrjetet sociale – nuk u përmend fare në mediat kryesore.

Mungesa e tij në tituj është pjesë e një heshtjeje institucionale që ka ushqyer projektin gjenocidal të Izraelit për më shumë se 21 muaj.

Edhe kur vdekjet e tyre pranohen, fëmijët e Gazës reduktohen në thjesht numra të viktimave.

Por vrasja e tyre nuk ka qenë kurrë “dëm kolateral”; është një përpjekje e qëllimshme për të zhdukur një të ardhme që Izraeli e frikësohet: një brez palestinezësh të lindur nën rrethim, mbijetesa, kujtesa dhe dëshira e tyre e natyrshme për liri dhe dinjitet, kërcënojnë themelet e një shteti kolonial të ndërtuar mbi zhdukjen e tyre.

Nga burgu në dëshmor

Më 12 korrik, Youssef al-Zaq, vetëm 17 vjeç, u vra bashkë me mbesën dhe nipin e tij, Maria dhe Tamim, në një sulm izraelit mbi ndërtesën e tyre në qytetin e Gazës.

Youssef, i njohur më parë si pengu më i vogël palestinez, lindi në një burg izraelit në vitin 2008.

Nëna e tij, Fatema al-Zaq, u arrestua në vitin 2007 ndërsa përpiqej të kalonte në Bregun Perëndimor të pushtuar, dhe më pas mësoi se ishte dy muajshe shtatzënë.

“Okupimi izraelit e torturoi nënën e tij që të abortonte,” tha kushëriri i Youssefit, Ahmed Sahmoud.

Fatema solli në jetë një djalë të shëndetshëm, por gjatë lindjes kishte duar dhe këmbë të prangosura, dhe mori ndihmë minimale mjekësore nga rojet e burgut.

Youssef kaloi 20 muajt e parë të jetës pas hekurave. Në vitin 2009, ai dhe nëna e tij, së bashku me 19 gra të tjera palestineze të burgosura, u liruan në këmbim të një videoje që tregonte pengun izraelit Gilad Shalit gjallë.

“Kishte shumë vëmendje ndaj Youssefit kur u kthye në shtëpi,” tha Sahmoud, një gazetar që shpëtoi nga Gaza dhe tani jeton në Egjipt.

“Familja al-Zaq e quante ‘lulja e familjes’. Ishte një djalosh i qetë, shumë i dashur në lagjen e tij,” shtoi ai.

Më i vogli nga tetë motra dhe vëllezër, Youssef kishte ëndërr të udhëtonte dhe të jetonte plotësisht jetën.

Por, sipas Sahmoud, familja beson se Youssef u vra me qëllim nga Izraeli: “Lindja dhe historia e Youssefit ekspozoi okupimin. Kjo është arsyeja pse ata nuk donin që ai të jetonte,” tha ai, duke përmendur historinë e Izraelit për ndjekjen dhe vrasjen e ish-të burgosurve palestinezë.

“Fakti që Youssef, i lindur në burgun e tyre, u lirua – për ta ishte një disfatë.”

“Martirizimi i tij la një boshllëk të madh. Ushtria e okupimit sionist fiku dritën e familjes,” tha Sahmoud.

Dehumanizimi i fëmijëve

Historia e Youssefit nuk duhet të jetë tregimi i zakonshëm i fëmijërisë në Gaza. Ai lindi në burg dhe jetoi pjesën tjetër të jetës në një burg të hapur.

Ai pa disa sulme izraelite. Jetoi dy vjet gjenocid. Vdiq i uritur, duke ndarë një copë buke me mbesën dhe nipin. U tërhoq nga rrënojat e shtëpisë së tij.

Vdekja është bërë një realitet i përditshëm. Më shumë se 17,000 fëmijë janë vrarë, sipas Ministrisë së Shëndetësisë në Gaza – një numër i nënvlerësuar që nuk përfshin të zhdukurit dhe mijëra të tjerë ende nën rrënoja.

Kjo do të thotë që mesatarisht 30 fëmijë janë vrarë çdo ditë që nga 7 tetori 2023 – një klasë shkollore çdo ditë, ose një fëmijë çdo 45 minuta.

Me teknologjinë e tyre të avancuar, survejimin dhe kontrollin mbi regjistrin e popullsisë, këto vrasje nuk janë aksidentale – ato janë të kodifikuara në politikë.

Që në ditët e para të kësaj fushate gjenocidale, kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu përmendi historinë biblike të Amalekëve për të justifikuar vrasjet masive, përfshirë edhe fëmijët.

Liderë dhe zyrtarë izraelitë kanë përdorur gjuhë çnjerëzore për palestinezët, duke deklaruar se “nuk ka të pafajshëm në Gaza” dhe se çdo fëmijë palestinez “është një terrorist që në lindje”.

Shkatërrimi i shoqërisë

Pse fëmijët e Gazës? Një milion fëmijë në Gaza përfaqësojnë një brez të ri – një sfidë demografike për një shtet që, thellë brenda vetes, e di se nuk i përket këtij vendi.

Vrasja e fëmijëve është gjithashtu një sulm i qëllimshëm ndaj riprodhimit social të një shoqërie autoktone.

Qëllimi është të rrëzohet kohezioni shoqëror dhe strukturat komunitare – përmes bombave, urisë, kolapsit të kujdesit shëndetësor dhe përhapjes së sëmundjeve – ku fëmijët janë më të prekurit.

Kjo është një strategji koloniale e njohur: nga britanikët në Kenia, te francezët në Algjeri, e tani tek Izraeli – të gjithë kanë ndjekur të njëjtën logjikë: ndarje, izolim, zhdukje.

Luftëtarët e ardhshëm të lirisë

Përsëri, pse fëmijët e Gazës?

Sepse ata përfaqësojnë të ardhmen – një brez që do të kujtojë, do të mësojë dhe do të luftojë për drejtësi.

Në një shoqëri me një nga normat më të larta të shkrim-leximit në rajon, pavarësisht rrethimeve dhe bombardimeve, të rinjtë e arsimuar nuk janë thjesht shenjë mbijetese – ata janë shpresë për çlirim.

Për një pushtues, një fëmijë me një libër, një ëndërr, apo një kujtim është më i rrezikshëm se çdo armë.

Vrasja e fëmijëve nuk është rastësi. Është strategji.
Një pjesë e një fushate më të gjerë për të shkatërruar shpresën, për të fshirë të ardhmen dhe për të ruajtur makinerinë e okupimit përmes frikës dhe zhdukjes.