Si i mbijetova luftës gjenocidale të Izraelit?

Shkruan: Maha Hussaini, GAZA

E kisha pranuar idenë se ndoshta kurrë nuk do të arrija këtë moment – të shkruaja një artikull për fundin e luftës.

Kur kapa këtë laptop, një nga të paktat gjëra që arrita të marr me vete teksa evakuoja shtëpinë time në Gaza City më 13 tetor 2023, e dija se do të përdorej për të dokumentuar masakra të panumërta – por në atë kohë nuk e imagjinoja fundin e kësaj lufte.

Megjithatë, ja ku jam. Kam arritur të mbijetoj, së bashku me disa kolegë gazetarë, të cilët përjetuan një luftë që dukej se kishte për synim t’i shënjestronte ne.

Por mbijetesa ka ardhur me një çmim. Kuptimet e jetës dhe vdekjes janë ndryshuar përgjithmonë.

Gjatë 15 muajve të fundit, jam zhvendosur me forcë mes tre strehimoreve në pjesën qendrore dhe jugore të Rripit të Gazës. Më e largëta ishte rreth 40 minuta larg me makinë nga shtëpia ime. Gjatë kësaj kohe, vdekja është ndjerë më afër sesa shtëpia që lashë pas.

Mundësia e vdekjes u bë më e prekshme me çdo raport që dokumentonte shkeljet e ushtrisë izraelite dhe me çdo koleg gazetar të vrarë. Për herë të parë, qëndrimi gjallë nuk kishte më të bënte thjesht me mbijetesën, por me garën kundër kohës për të dokumentuar sa më shumë histori para se të përballesha me të njëjtin fat.

Ishte një garë pa vijë të qartë përfundimtare – ku vlera e kohës nuk matej më në orë, por në histori të kapura, jetë të dëshmuara dhe viktima pa zë që më në fund dëgjoheshin. Një përgjegjësi e madhe ra mbi të gjithë gazetarët palestinezë vendas që nga momenti kur Izraeli vendosi t’u ndalonte korrespondentëve ndërkombëtarë hyrjen në Gaza.

Izolim i detyruar

Me ndërprerjet e vazhdueshme të energjisë nga Izraeli, që zgjatën për muaj të tërë në Gaza, çdo moment errësire dhe izolimi i detyruar ndihej si një përpjekje për të heshtur gazetarët.

Ishte përmes fitoreve të vogla që arritëm ta mbajmë shpresën gjallë: çdo mesazh i dërguar, çdo raport i transmetuar, edhe pas orëve të kaluara mbi çati apo duke ecur nëpër rrugë në kërkim të një sinjali eSIM, ndihej si një triumf i heshtur.

Ndërsa isha në strehimore, gjërat morën një kuptim krejtësisht të ri, si kur më në fund arritëm të ndiznim televizorin për herë të parë pas muajsh, falë paneleve diellore. Një konferencë shtypi po diskutonte shkeljet e vazhdueshme në Gaza dhe masakrën e përditshme të civilëve.

Normalisht, do të isha përqendruar te rëndësia e fjalimit, thirrjet për drejtësi dhe të drejtat e njeriut. Por këtë herë, nuk ishte mesazhi që më tërhoqi, por kostumi i përsosur i folësit, gota e pastër e ujit para tij dhe shishja e lëngut pranë. Në atë moment, gjithçka që mendoja ishin radhët e gjata për të mbushur një shishe uji, luksin e harruar të një shisheje lëngu dhe përvoja e rrallë e një dushi të rregullt.

Marrëveshja e armëpushimit

Këtë javë, një marrëveshje shumëpritur armëpushimi u shpall më në fund për Gazën. Ajo pritet të hyjë në fuqi të dielën.

Isha në spitalin al-Aqsa në Deir al-Balah të mërkurën kur u shpall marrëveshja. Zgjodha ta dëshmoja këtë moment nga një vend që është ngulitur në kujtesën time si një vend mbijetese dhe humbjeje.

Ishte aty ku zhvillova dhjetëra intervista dhe mblodha dëshmi nga palestinezët që ishin shënjestruar, si dhe nga ata që kishin kërkuar strehim brenda spitalit për t’i shpëtuar sulmeve izraelite.

Si pothuajse të gjitha spitalet në enklavën e bllokuar, edhe ky qëndron si një dëshmi për mizoritë e kryera kundër civilëve dhe vetë ishte vendi i një masakre, pasi ushtria izraelite shënjestroi dhe dogji të gjallë civilët e zhvendosur në çadra të improvizuara në oborrin e saj.

Kthimi në shtëpi

Pak para dhe pas shpalljes së armëpushimit, fola me nëntë palestinezë brenda spitalit, përfshirë njerëz të zhvendosur, gazetarë dhe pacientë. I pyeta se çfarë dëshironin të bënin së pari kur armëpushimi të hynte në fuqi. Përgjigjja e tyre ishte unanime dhe prekëse: të ktheheshin në shtëpi, në veri të Gazës.

Për një të jashtëm, kjo përgjigje mund të duket tipike, madje e parashikueshme. Por për dikë që ka jetuar mes këtyre njerëzve të zhvendosur – dhe ka qenë një prej tyre për më shumë se 15 muaj – është befasuese.

Pavarësisht terrorit të vazhdueshëm, bombave dhe urisë, lutja për t’u kthyer në shtëpi ka ardhur gjithmonë para lutjes për të mbijetuar.

Maha Hussaini është një gazetare dhe aktiviste për të drejtat e njeriut me famë ndërkombëtare, e bazuar në Gaza. Ajo e filloi karrierën e saj në gazetari duke raportuar për fushatën ushtarake të Izraelit në Rripin e Gazës në korrik të vitit 2014. Në vitin 2020, Maha u vlerësua me çmimin prestigjioz Martin Adler Prize për punën e saj si gazetare e pavarur. Ky çmim nderon gazetarët që tregojnë përkushtim të jashtëzakonshëm për të raportuar nga zona të rrezikshme ose të margjinalizuara.