Nga lufta te dimri: Çifti nga Gaza gati të mirëpresë fëmijën në tendë të përmbytur

Shiu i parë i rëndë i sezonit dimëror nuk erdhi si bekim, por si një katastrofë e re për Samar al-Salmi dhe familjen e saj.

Në mëngjesin herët, rrjedhat e ujit depërtuan në tendën e tyre të vjetëruar në një kamp për zhvendosurit, duke i zgjuar papritmas ndërsa toka poshtë tyre u shndërrua në një pellg balte.

Rreth tyre, të zhvendosurit përpiqeshin të rregullonin dëmet e shkaktuara nga shiu, duke mbushur gropat e përmbytura me rërë dhe duke ngritur dyshekët të njomur nën diellin e dobët dimëror.

Për Samar, 35 vjeç, koha nuk mund të ishte më e keqe. Ajo pritet të lindë së shpejti, dhe gjithçka që kishte përgatitur për vajzën e saj të sapolindur ishte e njomur.

“Të gjitha rrobat e fëmijës ishin të njomura në baltë, siç mund të shihni,” thotë ajo, duke ngritur rrobat e vogla të njomura me njolla kafe. “Gjithçka që përgatita u përmbyt, edhe pelenat dhe kutia e formulës së qumështit.”

Samar, burri i saj dhe tre fëmijët e tyre jetojnë në një tendë në Deir el-Balah, pranë tendave ku jeton nëna dhe vëllezërit e saj. Të gjithë janë të zhvendosur nga shtëpia e tyre në Tal al-Hawa në jugperëndim të qytetit të Gazës, për shkak të luftës genocidale të Izraelit në Gaza.

“Nuk ka fjalë për të përshkruar atë që ndjej tani,” thotë Samar, me zërin thuajse të thyer. “Më duket sikur mendja ime do të ngrijë. Si do të mirëpres vajzën time kështu?”

Ndërsa Samar përpiqet të shpëtojë rrobat dhe batanijet, burri i saj dhe vëllezërit hedhën rërë në pellgjet e ujit që kishin zënë hapësirën e tyre të jetesës. Dyshekët, rrobat dhe gjërat e nevojshme shtrihen të shpërndara rreth tyre, të njoma dhe të papërdorshme.

“Vendosa çantën e spitalit të fëmijës në tendën e nënës sime, duke menduar se do të ishte e sigurt,” thotë ajo. “Por shiu arriti atje i pari dhe përmbyti gjithçka, përfshirë çantën.”

“Nuk di nga të filloj,” shton ajo. “A duhet të kujdesem për fëmijët e mi, të cilëve rrobat janë të mbushura me baltë dhe rërë, kështu që duhet të ngroh ujë dhe t’i laj?

“Apo të përpiqem të thaj dyshekët, që do të jetë shumë e vështirë në këtë të ftohtë? Apo të përgatitem për lindje, në çdo moment?” pyet ajo.

Që kur ka filluar lufta dy vjet më parë, organizatat humanitare kanë paralajmëruar se familjet e zhvendosura të Gazës do të përballen me katastrofë sa herë që vjen dimri, pasi jetojnë në tenda të hollë dhe të grisura për shkak të ndalimit të rreptë izraelit për materialet ndërtimore dhe karvanët që hyjnë në Rripin e Gazës.

“Një tendë nuk është zgjidhje,” thotë Samar. “Në verë, nxehtësia është e pashpjegueshme, dhe në dimër përmbytemi. Kjo nuk është jetë. Dhe dimri as nuk ka filluar ende. Çfarë do të bëjmë kur të vijë e ftohta e vërtetë?”

“Të paktën, pse nuk u lejua karvanët? Një çati për të na mbrojtur deri sa kjo të përfundojë.”

Një baba i mbingarkuar
Burri i Samar, Abdulrahman al-Salmi, ulur qetësisht, është i zënë duke riparuar tendat me vëllezërit e saj. Në fillim, është aq i dëshpëruar sa thotë se nuk ndihet fare të flasë me Al Jazeera. Por gradualisht fillon të hapet.

“Si baba, jam i pafuqishëm,” thotë 39-vjeçari. “Përpiqem të mbaj jetën tonë në një anë, dhe bie në tjetrën. Kjo është jeta jonë gjatë dhe pas luftës. Nuk kemi gjetur asnjë zgjidhje.”

Ai kujton momentin kur Samar e thirri më herët atë mëngjes, ndërsa po shkonte në ditën e parë të punës në një berber të vogël.

“Ajo po qante dhe bërtiste, dhe të gjithë rreth saj po bërtisnin,” kujton ai. “Më tha: ‘Hidhe shpejt, shiu ka depërtuar në tendën tonë nga çdo drejtim.’”

Ai la gjithçka dhe vrapoi nën shi.

“Vendi ishte plotësisht i përmbytur, si një pishinë,” thotë ai, me lot në sy. “Gruaja ime dhe njerka po bërtisnin, fëmijët jashtë dridheshin nga i ftohti, tendat ishin të përmbytura, rruga e përmbytur… njerëzit largonin ujin nga tendat me kova. Gjithçka ishte jashtëzakonisht e vështirë.”

Për Abdulrahman, shiu duket si goditja përfundimtare.

“Ne kemi luftuar në çdo gjë që kur ka filluar lufta, dhe tani shiu ka ardhur të na përfundojë plotësisht.”

Baba foli për vështirësitë e mëdha në sigurimin e gjërave të domosdoshme për të sapolindurin në mes të mungesave të rënda dhe çmimeve të larta.

“Bleva pelenat për 85 shekel ($26), të njëjtat që më parë i merrnim për 13 ($4),” thotë ai. “Formula e qumështit është 70 ($21). Edhe biberoni është i shtrenjtë. Dhe tani gjithçka që përgatitëm për lindjen e nesërme është shkatërruar. Nuk di çfarë të bëj.”

Çifti nuk mund të mos kujtojë jetën që patën dikur; apartamentin e tyre të dytë të ngrohtë dhe të pastër në Tal al-Hawa, ku jetonin në mënyrë të dinjitetshme dhe paqësore.

“Tani apartamenti, ndërtesa dhe gjithë lagjja janë shkatërruar,” thotë Samar. “Të gjitha shtëpitë e familjes janë zhdukur. Nuk kemi opsion tjetër përveç të jetojmë në tenda.”

Ajo që i tmerron më shumë është pritja e vajzës së tyre në këto kushte. Samar pritet të lindë me operacion cezarian dhe do të kthehet më pas në tendë.

“Kurrë nuk e kam imagjinuar këtë,” thotë ajo butë. “Kurrë nuk e kam imagjinuar se do të mirëpresim vajzën që ëndërronim nën këto kushte.”

Ajo pranon, me faj, se ndonjëherë pendohet që mbeti shtatzënë gjatë luftës.

“Në lindjet e mia të mëparshme, kthehesha nga spitali në apartamentin tim, në shtratin tim të rehatshëm, dhe kujdesesha për veten dhe fëmijën tim pa problem,” shton ajo me trishtim.

“Çdo nënë në botë do të kuptonte ndjenjat e mia tani, ndjeshmërinë e ditëve të fundit të shtatzënisë, lindjen vetë, dhe ditët e para pas saj.”

Zhvendosje e pafund
Si shumica e familjeve në Gaza, familja e Samar ka qenë e zhvendosur disa herë, duke lëvizur midis Khan Younis, Rafah, Nuseirat dhe Deir el-Balah.

“Ishim larguar në shtëpinë e familjes sime, pastaj në shtëpinë e xhaxhait, pastaj tek familja e burrit. Çdo shtëpi ku u larguam është tani shkatërruar, dhe të gjithë janë pa shtëpi,” thotë Samar.

Fëmijët e tyre, Mohammad, shtatë vjeç, Kinan, pesë vjeç, dhe Yaman, tre vjeç, kanë pësuar më së shumti.

“Shikoni ata,” thotë ajo. “Po dridhen nga i ftohti. Nuk kanë rroba të mjaftueshme. Dhe lavanderia që sapo lashë është përsëri e mbuluar me baltë.”

Disa ditë më parë, fëmijët u desh të dërgoheshin në spital pasi u kafshuan nga insektet brenda kampit. I ftohti dhe sëmundjet i ndjekin çdo natë.

“Djali më i madh nuk mund të flinte nga dhimbja e barkut,” thotë Abdulrahman. “E mbulova dhe mbulova, por nuk ndihmoi. Nuk ka batanije… asgjë.”

Edhe për Samar, armëpushimi nuk ka sjellë asnjë rehati. Ajo refuzon tregimin se lufta është qetësuar. Për të, lufta nuk ka ndalur kurrë.

“Thonë se lufta ka mbaruar. Ku ka mbaruar?” pyet Samar. “Çdo ditë ka bombardime, çdo ditë ka dëshmorë, dhe çdo ditë mbytemi dhe vuajmë. Kjo është fillimi i një lufte të re, jo fundi.”

Një lutje për strehim
Mbi të gjitha, çifti dëshiron vetëm një gjë: dinjitet.

“Edhe karvanët nuk janë zgjidhje reale; janë të përkohshme,” thotë Samar. “Jemi njerëz. Kishim shtëpi. Kërkesa jonë është të rindërtojmë shtëpitë tona.”

Lutja e saj përfundimtare është drejtuar organizatave humanitare.

“Na duhen rroba, dyshekë, batanije. Gjithçka është shkatërruar. Na duhet dikush që të qëndrojë me ne. Na duhet një vend ku të strehohemi. Nuk mund të vazhdojmë të jetojmë mbi një copë plastikë.”

Sa për Abdulrahman, ai përmbledh realitetin e tyre me një fjali ndërsa shpërndan një shtresë tjetër rëre:

“Sinqerisht… jemi bërë trupa pa shpirtra.” /Al Jazeera/