E mbijetuara e gjenocidit Tutsi sheh ngjashmëri shqetësuese në Gaza

Ndërsa Izraeli vazhdon luftën e tij brutale ndaj palestinezëve të rrethuar të Gazës, ata që kanë kaluar nëpër gjenocid gjejnë ngjashmëri midis përvojave të tyre dhe veprimeve të Izraelit në enklavën e vogël bregdetare.

Në një intervistë me TRT World në një protestë jashtë Shtëpisë së Bardhë, Sandrine Irankunda, një e mbijetuar e gjenocidit kundër tutsi-ve në Ruandë, tha se ajo humbi pothuajse të gjithë familjen e saj gjatë mizorive të 1994 dhe sheh paralele të tmerrshme midis gjendjes së vështirë të popullit tutsi dhe palestinezëve në Gaza.

Për të, domosdoshmëria e paraqitjes në protestë në mbështetje të Gazës është e qartë.

“Sepse një gjenocid po ndodh. Dhe kur një gjenocid po ndodh, ne duhet të lëvizim dhe të bëjmë diçka,” tha ajo prerazi.

Si një e mbijetuar e gjenocidit, ku rreth 500,000-800,000 njerëz tutsi u masakruan në vetëm 100 ditë nga militantë të armatosur Hutu në Ruanda, Irankunda me bazë në SHBA tha se ndjen një përgjegjësi të thellë për të vepruar.

“E vetmja gjë që mund të mendoj të bëj është që thjesht të dal dhe të protestoj. Shtoj zërin tim në komunitet, kërko një Palestinë të lirë dhe të ndalojë vrasjen e fëmijëve.”

Irankunda ka shpenzuar kohë të konsiderueshme duke edukuar veten për lëvizjen e rezistencës palestineze, duke kërkuar të kuptojë thellë luftën e tyre.

“Ajo që kam bërë është të edukoj veten. Sepse e di se çfarë ndodhi me mua dhe familjen time. Por nuk dija shumë për lëvizjen e rezistencës së Palestinës. Kështu që më është dashur të edukoj veten për të ditur se çfarë po ndodh. ”, shpjegoi ajo.

Vetë-edukimi e ka forcuar vendosmërinë e saj për të qëndruar kundër shtypjes në mbarë botën.

“Sa më shumë të edukojmë veten, aq më shumë mund të mbajmë qëndrim dhe të ndryshojmë botën për mirë. Dhe të mbrojmë të shtypurit dhe të margjinalizuarit në të gjithë botën.”

Duke bërë krahasime të drejtpërdrejta midis gjuhës çnjerëzore të përdorur nga udhëheqësit izraelitë për të përshkruar palestinezët dhe retorikës së përdorur nga zyrtarët në Ruandë kundër Tutsi-ve, Irankunda nënvizoi një model rrëqethës.

“Gjenocidi nuk ndodh në vakum. Është diçka që planifikohet me hapa për të eliminuar njerëzit. Fillon me gjuhën. Dhe ne kemi parë shumë gjuhë që çhumanizon popullin palestinez. Kjo është e njëjta gjë që ndodhi me mua. njerëzit.”

Kjo gjuhë, pohon ajo, është një pararendëse e mizorive më të gjera.

“Vullneti për të shfarosur njerëzit. Kjo po ndodh me palestinezët. Kjo është ajo që ndodhi edhe me popullin tim. Kështu që unë mendoj se të gjitha gjenocidet shpalosen në modele të përbashkëta.”

Izraeli ka kryer një pushtim brutal në Gaza që nga sulmi i Hamasit më 7 tetor mbi ushtrinë izraelite dhe vendbanimet që dikur ishin fshatra dhe ferma arabe.

Hamasi thotë se bastisja e saj që befasoi armikun e saj të madh u orkestrua në përgjigje të sulmeve izraelite në xhaminë Al Aksa, dhunës së paligjshme të kolonëve në Bregun Perëndimor të pushtuar dhe për të vendosur “përsëri në tryezë” çështjen e Palestinës.

Izraeli që atëherë ka vrarë më shumë se 36,000 palestinezë – shumica e tyre foshnja, gra dhe fëmijë – dhe ka plagosur më shumë se 81,000 në mes të shkatërrimit në masë dhe mungesës së nevojave.

Rreth 85% e 2.4 milionë banorëve të Gazës janë larguar nga shtëpitë e tyre. Uria e rëndë është e përhapur dhe zyrtarët e OKB-së thonë se disa pjesë të territorit po përjetojnë zi buke.

Numri emocional i dëshmitarit të dhunës në Gaza ka qenë i thellë për Irankunda.

“Për të qenë i sinqertë, më ka bërë të ndihem pothuajse e hendikepuar, duke mos ditur se çfarë të bëj. Thjesht ndihem shumë e trishtuar, e pikëlluar dhe thjesht ndihem sikur nuk di çfarë të bëj,” pranoi ajo.

Protesta e saj është një përpjekje për të përballuar këto ndjenja dhe për të mbajtur qëndrim kundër asaj që ajo e sheh si një përsëritje të historisë.

Duke reflektuar mbi humbjen e familjes së saj, Irankunda tha se ndjen një nevojë imponuese për të vepruar.

“Kam humbur familjen time dhe ndihem sikur jam dëshmitare e familjeve të tjera që humbasin familjen e tyre. Dhe është vetëm një pikëllim që edhe pse gjenocidi ynë ndodhi 30 vjet më parë, është ende diçka që ju e mbani me vete,” ndau ajo.

Protesta e saj është një mënyrë për të dëshmuar dhe për t’u solidarizuar me palestinezët, duke u siguruar që ata të dinë se nuk janë vetëm.

Irankunda, një e mbijetuar Tutsi, tregoi humbjen shkatërruese të familjes së saj, duke thënë: “Unë jam Tutsi, familja ime është Tutsi. Kështu që familja ime u shfaros. Familja ime nga nëna, të gjithë u vranë, përveç një personi që ishte jashtë vend.”

Duke reflektuar mbi situatën aktuale në Gaza, Irankunda shprehu mosbesim.

“Jam shumë i tronditur, i shtangur, i ngrirë në shok. Thjesht nuk mund ta besoj se 30 vjet më vonë ne ende po merremi me të njëjtat gjëra. Disa ditë më parë kur pashë përsëri atë që ndodhi në Rafah, u pikëllova. zemërthyer dhe unë thjesht nuk munda të funksionoja më pas, prandaj tërhoqa zvarrë familjen time që të dilte këtu sot për të protestuar”, tha ajo. “Unë thjesht nuk di si të funksionoj.”

Mesazhi i Irankunda për botën është i qartë dhe urgjent.

“Le t’i japim fund gjenocidit. Ne duhet të bëjmë gjithçka. Çfarëdo që të jeni, çfarëdo fuqie që keni, çfarëdo veprimi që mund të bëni, bëjeni për t’i dhënë fund këtij gjenocidi,” u lut ajo. /TRTworld/