“Ashtu papritur”: Familjet jemenase të shkatërruara nga sulmet ajrore amerikane

Në mbrëmjen e 15 marsit, Ammar Mohammed* po ecte nëpër rrugët plot jetë të një lagjeje moderne banimi në veri të Sanasë.
Burri i gjatë dhe i hollë ishte veshur me kujdes dhe priste një vakt të shijshëm në shtëpinë e të afërmve të bashkëshortes.

Ajri i freskët pranveror mbushte rrugët me aromat e pasura të gatimeve të shtëpisë, ndërsa familjet po përgatiteshin për të çelur agjërimin në ditën e fundit të Ramazanit.
Shtëpia dykatëshe e familjes al-Zeini*, të afërm të gruas së tij, ishte ndriçuar, si edhe shtëpitë e tjera përreth.

Nga larg, Ammari shihte dritaret që ndriçonin dhe ndjente rrahjen e jetës pas dyerve të mbyllura, ndërsa njerëzit bisedonin, fëmijët bërtisnin nga loja dhe veglat e kuzhinës përplaseshin.
Po shkonte për iftar dhe priste që gruaja t’i bashkohej më vonë për një takim pas vaktit.

Rruga ishte plot gjallëri – altoparlantët e xhamive transmetonin leximin e Kuranit, fëmijët vraponin zbathur mbi asfalt dhe zhurmat nga kuzhinat derdheshin nga dyert e hapura.

Kur ishte fare pranë, gjithçka u përmbys.
Një shpërthim i fuqishëm theu qetësinë, një dritë verbuese portokalli e ktheu natën në ditë të frikshme.
Toka u drodh nën këmbët e tij dhe ai u rrëzua pas, me veshët që i fishkëllenin dhe me trupin e mbuluar nga pluhuri dhe copëzat e mureve që e pickonin lëkurën. Për një moment, nuk mundi të merrte frymë.

Kur ngriti kokën, shtëpia e al-Zeinëve nuk ekzistonte më.

“Vetëm kaq mjaftoi – shtëpia ishte shkatërruar plotësisht, mbetur vetëm një grumbull gërmadhash dhe hekurash të përdredhur,” tha 30-vjeçari nëpunës shtetëror.
“Të gjithë 12 anëtarët e familjes al-Zeini – shumica gra dhe fëmijë – u vranë në atë mbrëmje të qetë të Ramazanit,” tha ai me dhimbje.

Familja al-Zeini u vra në një sulm ajror të urdhëruar nga Presidenti amerikan Donald Trump.
Trump pretendoi se synonte të godiste luftëtarët Houthi dhe bazat e tyre ushtarake, për t’i detyruar të ndalnin sulmet ndaj anijeve të lidhura me Izraelin në Detin e Kuq – sulme që Houthit i arsyetojnë si përgjigje ndaj bllokadës izraelite në Rripin e Gazës.

Sulmet amerikane vazhduan, duke lënë të paktën 53 të vrarë dhe gati 100 të plagosur.

Një lagje e shkatërruar

Me pëllëmbët që i rridhnin gjak nga përplasja me asfaltin, Ammari vrapoi drejt shtëpisë për të parë nëse kishte ndonjë të mbijetuar.
Shtëpia ishte zhdukur, bashkë me shtëpinë ngjitur.

Ai iu bashkua fqinjëve që po gërmonin mes tullave dhe hekurave në kërkim të të mbijetuarve – më kot.

“Emocionet dhe mendimet më përpinë, siç u përpinë edhe rrënojat përreth. Isha i hutuar, i frikësuar, mirënjohës që shpëtova, por i shkatërruar nga ajo që i ndodhi asaj familjeje.

Kjo ishte një familje që po hante iftar së bashku, jo një bazë ushtarake. Amerikanët nuk bëjnë dallim mes një rebelimi dhe një fëmije,” tha ai për Al Jazeera.

Nuk mundi të fliste më shumë për të afërmit e vrarë – vetëm se ndjente frikë për atë që mund të vinte më tej.

Ai kujtonte qartë si zërat e lumtur të fëmijëve u zëvendësuan në çast me britma therëse, ndërsa prindërit e tmerruar vraponin rrugëve duke kërkuar fëmijët e tyre.

“Ishin aty një minutë më parë”

Ashtu si Khawla*, që ishte vetëm disa shtëpi larg familjes al-Zeini, duke shtruar sofrën dhe duke mbajtur sytë nga dy djemtë e saj, Usama 8 vjeç dhe Mustafa 6 vjeç, që po luanin jashtë.
Ata prisnin babain që të kthehej që të uleshin për iftar.

Me shpërthimin dhe lëkundjet, 30-vjeçarja e alarmuar doli me nxitim jashtë për të kërkuar fëmijët.

“Fëmijët e mi ishin aty para pak, dhe papritur nuk i shihja më,” tha ajo.
“U përplasa nëpër rrënojat që mbulonin rrugën, ajri ishte ende plot me pluhur. Ishte tmerr.”

“Brita emrat e tyre… asgjë,” tha ajo, me zërin që i dridhej nga kujtimi.

Një fqinj kishte parë dy trupa të vegjël që ishin flakur disa metra larg nga shpërthimi. Ai i mori në krah dhe i çoi në shtëpinë e Khawlas, nga frika se mund të kishte një tjetër sulm dhe ndjente se do të ishin më të sigurt brenda.

“Vrapova pas tij, duke qarë dhe duke u përpjekur të kuptoja sa ishin lënduar djemtë. Ata ishin shumë të tronditur për të reaguar, por sapo hynë brenda, i kontrollova çdo centimetër të trupit.”

Për fat, plagët e djemve ishin vetëm mavijosje dhe prerje, dhe ajo mundi t’i mjekonte vetë.

“Këto janë plagë që shërohen, por mbresat janë shumë më të thella dhe më të vështira për t’u riparuar. Fëmijët e mi nuk janë më vetja që ishin.”

Ata vazhdojnë të pyesin nëse do të bien sërish bomba në lagje.

“Unë i përqafoj, nuk u përgjigjem… por nuk më hiqet nga mendja ajo shtëpi ku fëmijët nuk mbijetuan.” /Al Jazeera/