Të krishterët e Gazës refuzojnë të braktisin kishat para sulmit izraelit
Në Kishën e Familjes së Shenjtë në Gaza City, Fouad Abu Youssef, 34 vjeç, me një këmishë të grisur e të vjetër, shfleton një grumbull rrobash të shpëtuara nga shtëpia e tij e shkatërruar, duke shpresuar të gjejë diçka për të veshur vajzën e tij pesëvjeçare, Layla.
Në dy vitet e fundit të luftës së Izraelit në Gaza, Fouad – pjesë e pakicës së vogël të krishterë – ka varrosur motrën pas një sulmi ajror, ka parë shtëpinë e tij dhe atë të familjes të shemben, e për një kohë është detyruar të jetojë në një varrezë përpara se të gjente strehim në kishë.
Familja Abu Youssef prej më shumë se një viti jeton në mjediset e kishës në lagjen Zeitoun. Ata i shpëtuan për pak vdekjes kur një predhë tanku izraelit goditi kishën në korrik, duke vrarë tre persona dhe plagosur disa të tjerë. Tashmë, me paralajmërimin e një ofensive të madhe në Gaza City, familja frikësohet se mund të humbasë edhe njëherë strehën e vetme.
Edhe pse Kisha e Familjes së Shenjtë nuk është në zonat e shpallura për dëbim nga Izraeli, shumica e të strehuarve atje nuk i besojnë garancive të ushtrisë izraelite, pasi kisha është goditur disa herë më parë. Shumë, si Fouad, refuzojnë të largohen, edhe nëse Izraeli urdhëron evakuimin.
Udhëheqësit e komunitetit të krishterë në Gaza në një deklaratë më 26 gusht e cilësuan zhvendosjen e detyruar si “asgjë më pak se një dënim me vdekje”.
“Shumë prej atyre që kanë kërkuar strehim brenda mureve të kishave janë të dobësuar e të kequshqyer,” shkruanin patriarkët. “Për këtë arsye, klerikët dhe murgeshat kanë vendosur të qëndrojnë dhe të kujdesen për të gjithë ata që janë brenda.”
Zëdhënësi i Kishës së Familjes së Shenjtë, Farid Gibran, tha: “Ky vendim është marrë me liri të plotë. Kushdo që dëshiron të largohet, mund ta bëjë.”
Besimi se lidhjet e kishës me Vatikanin mund të ofrojnë një mbrojtje relative ka frymëzuar shumë nga të strehuarit të qëndrojnë. “Erdhëm këtu sepse është i vetmi vend që na duket ende i sigurt. Lidhjet e saj jashtë vendit na japin njëfarë mbrojtjeje,” tha Moussa Saad Ayyad, baba i katër fëmijëve.
Të tjerë si Fouad shohin qëndrimin si akt besimi dhe rezistence. “Ata më morën shtëpinë dhe të dashurit, por nuk do të më marrin të drejtën për të mbetur këtu në tokën time,” tha ai.
Brenda kompleksit, udhëheqësit fetarë shpjeguan se nuk po ushtrojnë presion mbi askënd. “Mbretëron një frymë solidariteti mes të krishterëve dhe myslimanëve të strehuar këtu, të cilët përpiqen me çdo kusht të sigurojnë ushqim e ujë për fëmijët dhe të moshuarit,” tha një prift.
Prifti Gabriel Romanelli e përshkroi vendimin për të qëndruar si ruajtje e kishës “si vend adhurimi dhe jete”. Ai shtoi: “Për këta refugjatë, qëndrimi nuk është vetëm sfidë, por simbolikë e mbrojtjes së një vendi që mishëron historinë e komunitetit të tyre.”
Një grua 69-vjeçare, Maryam al-Omr, tha: “Nuk do të largohem, edhe nëse kjo do të thotë të vdes këtu. Kjo kishë është shtëpia ime e fundit.”
Pavarësisht kësaj, disa të tjerë përballen me zgjedhjen e pamundur mes urisë dhe sigurisë.
Teksa nata bie, Fouad shtrëngon vajzën e uritur në krahë dhe pëshpërit fjalë ngushëlluese. Ai e pranon me zë të dridhur: “Nuk dua që askush ta shohë dhimbjen time. Dua të iki nga ky vend.” Por më pas, i mbështetur në murin e kishës, ai e pohon sërish vendosmërinë: “Do të qëndrojmë këtu, çfarëdo që të vijë.”
